PEPLUM

PEPLUM

et indutui fuit et amictui, ut Varro loquitur et Apuleius. Iul. Pollux l. 7. c. 3. Ἔςθημα δ᾿ ἐςτὶ διπλοῦν τὴν χρείαν,

ὡς ενδύναι τε καὶ ἐπιβάλλεςθαι: cuius locô vocem ἀ μφιβάλλεςθαι usurpat Lycophron in Alex. Inde veteres Graeci etiam caelum πέπλον appellitaverunt, οἷον θεῶν οὐρανίων περίβλημα ut ait Porphyrius l. de Nympharum antro. Servio Aen. l. 1. Peplum proprie est palla feminea picta Minervae conscrata, quô nomine hodie multi abutuntur, sed de hoc infra. Pro quocumque Matronali pallio sumi, certum est: erant autem illa praelonga, ac admodum laxa, ut ipsum quoque caput operirent. Sic Rebecca adventantem Isaacum Sponlum audiens, palliô suô cito arreptô, vultum operuit, Genes. c. 24. v. 65. Acceptô Peplô operuit se. Vide Tertullian. de vel. Virg. c. 11. et Ambrosium l. de Isaac c. 2. quibus adde Hieronym. in c. 3. Esaiae, ac Paulin. in Epithalamio Iuliani et Itae. Esse nuptialem amictum et una cum capite faciem quoque velâsse, ait Nyssenus Homil. 12. in Cant. Θέριςτρον dixêre LXX. quod esse aestivum peplum ait Pollux ac Suidas. Unde Lippomanus Gen, c. 38. v. 14. ubi de Theristro, quod Thamar fornicariam emontiens sumpsit: Hebraeae, inquit, Muliere? Peplum a capite ad talos fere demissum gestare solebant, quô Virgines et faciem, quantum per viae initionem licebat et corpus totum operiebant; Uxoratae corpus quoque, demptâ facie. Fornicariae autem habitum Virginum ementiebantur et se totas peplô contegebant, ut fecit Thamar. lidem LXX. ezechielis c. 16. v. 13. Τριχαπτὸν vocitavêre, quod Hieronym. vertit, subtilia: Pelplum enim hoc valde subtile ac tenue erat, interque ea textilia numerandum, quae Seneca nebulam et ventum textilem appellavit. idem Hieronym. ad Laetam statuit pallium hoc pudicitiae fuisse signum et humeros texisse, et in Esaiae c. 3. atque in Hebr. traditionibus, notat fuisse genus Arabici vestimenti, quô mulieres Arabiae ac Mesopotamiae tegerentur. Vide Anselm. Solerium de Pileo sect. 6. et infra in voce Theristrum. Κατ᾿ ἐξοχὴν Athenis dicebatur sic, teste Suidâ, velum Panathenaicae navis, quam Athenienses Minervae appaabant festô Quinquatrium sive Panathenaeorum maiorum. De eo Lutatius Placidus in Thebaid. l. 10. Peplum est vestis candida, aureis clavis picta sine manicis quod simulacris frebat. Sed hoc Peplum primum est ab Atheniensibus instuutum, quod Matronae suis manibus faciebant et inter triennium (l. quadriennium) Numinibus offerebant. Intextum erat huic Peplo, quod Panathenaeis inferri solebat, ut Pallas Enceladum aliosque Gigantes interemit, teste Virgiliô in Ciri. Gesta item Ducum Atheniensium, qui strenue se in bello gessissent, ut inquit Servius: quod vult Suidas, cum, de Peplo agens, extremo addit, Καὶ ενέγραψεν τοὺς ἀρίςτους εν ἀυτῇ; et Proverb. apud Comicos, Ἄνδρες ἄξιοι τοῦ Πέπλου. Vide Anton. Thysium Notis in Gellii Prolegomena, wt supra voce Panathenaea. Idem nomen fuit poemati, quô Heroum tumulos celebravit Aristoteles occasione hinc sumptâ. Nempe, ut erat Homeri apprime studiosus, eius

Βοιωτὶαν, ubi Principum Graeciae genus, patriam, classemque recenset, ivit illustratum editô librô in hanc rem, de quo Eustathius e Porphyrio: Neque tantum Heroum genealogias, classem et gesta; sed etiam conscripserat illorum extremi fati genus, supremumque diem, tumulumque fecerat, et tumulo superaddiderat carmen, duobus versiculis constans, atque ita universae illi Historicae antiquitati facem praeferens, Politicum informabat. Vide Sam. Petitum Comm. in LL. Atticas l. 1. tit. 1. Ad Peplum Minervae ut redeam, illi nullius hominis in serebatur nomen, nisi vitam cum morte commutâsset, exceptô Antigonô et Demetriô, qui Atheniensium scitô Dii habiti sunt. Inserebatur autem maxima cum pompa et prosequebantur Athenienses omnis ordinis, omnis aetatis, omnis sexûs, neque Athenienses tantum, sed etiam inquilini: et quidem mares cum ligonibus, feminae cum hydriis ac umbellis, ex lege: Τοὺς μετόικους εν ταῖς πομπαῖς, ἀυτοὺς μὲν σκάφας φέρειν τὰς δὲ θυγατέρας ἀυτῶν ὑδρεῖα καὶ σκιάδια, memoratâ Harpocrationi: Unde σκαφηφόροι Hesychio Inquilini hi dicti: etc. Vide plura apud eundem Petitum loc. cit. Scalig. ad Cirin. Casaubon. ad Capitolin. in Marco c. 21. et supra in voce Panathenaea; uti de equitatu hostili pelis mulierum impedito, supra voce Murices.